De nieuwe pastores stellen zich aan u voor.......

Van links naar rechts: lector Paul Goossens, pastoor Samuel Marcantognini en parochie-vicaris Henry Rivas Franco

Pastoor Samuel Marcantognini

Dierbare broeders en zusters,

Per 1 september j.l. zijn mijn medebroeder Henry Rivas en ik de nieuwe priesters van de St. Urbanusparochie en van de parochies van Uithoorn en de De Kwakel. Graag maak ik gebruik van deze gelegenheid om mij even aan u voor te stellen.

Ik ben geboren in 1970 in Fano, Midden-Italië aan de Adriatische kust ten zuiden van Rimini. Ik ben de oudste van twee zonen, mijn ouders leven nog en zijn beiden met pensioen, mijn broer is getrouwd en heeft drie kleine (en zeer drukke!) jongens. Ongeveer 90 % van de Italianen zijn op papier rooms katholiek en dat was ook het geval in mijn familie. Katholiek zijn op papier betekende voor mij dat ik uit traditie werd gedoopt, de eerste communie deed en ook het vormsel ontving. Voor de rest waren mijn ouders niet praktiserend en, na mijn vormsel, raakte ik langzaamaan ver van de Kerk.

Door mijn affiniteit met de wiskunde koos ik op de middelbare school om boekhouding te gaan studeren; ondertussen werkte ik in de weekenden en in de vakanties als ober in restaurants om wat geld te verdienen. Vrienden, voetbal, disco, motor, sportieve auto, geld, enz.: dat was mijn oppervlakkig leven toen ik op mijn 20ste mijn militaire dienstplicht moest vervullen bij de marine: een jaar lang op een schip in de Middellandse Zee als radiotelegrafist. Het betekende voor mij de kennismaking met de harde en donkere kant van het leven: van dichtbij zag ik het menselijk lijden en waar een leven zonder God toe leidt. Met de ogen van vandaag zie ik in die ervaring een soort voorbereiding voor mij om terug te gaan naar de Kerk. Na mijn diensttijd ging ik werken eerst in een suikerfabriek en dan in een aardolieraffinaderij; later werkte ik als boekhouder op het kantoor van een vervoerbedrijf. Inmiddels kreeg ik ook een relatie met een vriendin en wij begonnen serieus te denken aan een toekomst samen en om een gezin te stichten.

Menselijk gesproken had ik toen alles maar niet het belangrijkste, namelijk een antwoord aan de vraag: waar leef ik voor? Op ’n dag werd ik uitgenodigd voor een catecheseavond voor jongeren en volwassenen. Niet dat ik terug naar de Kerk wilde, maar de persoon die mij uitnodigde drong nogal sterk aan. De avond dat ik naar die catechese ging luisteren herinner ik mij nog heel goed: voor het eerst hoorde ik spreken over Gods liefde en barmhartigheid voor mijn leven, dat Jezus Christus mij bemint zoals ik ben, met al mijn zwakheden en zonden. Op die avond begon ik antwoorden te vinden op de vragen van mijn leven maar vooral riep Jezus Christus mij om Hem te volgen. Zo kwam ik terug in de Kerk, in een gemeenschap met andere broeders en zusters, want het geloof beleef je niet in je eentje. Een jaar later voelde ik duidelijk de roeping om Jezus te volgen als priester: het was aanvankelijk een strijd want priester worden leek mij niks en ik had nog mijn vriendin maar uiteindelijk won God die strijd… De “genadeklap” viel tijdens de Wereld Jongeren Dagen van 1993 in Denver (VS): toen was ik blij dat God mij riep en een paar maanden later was ik al op het seminarie in Nederland. Ik wilde graag naar de missie en werd naar Nederland gestuurd. Men zou kunnen zeggen: “Is Nederland dan missieland???” Nou en of! Ik denk dat heel de wereld missieland is, maar vooral Europa.

Koud, moeilijke taal, cultuurverschillen. De eerste jaren was het even wennen… Maar ik zag gelukkig de aanwezigheid van de Heer en mocht zijn hulp bij alles ervaren. In 1999 ben ik door mgr. Punt tot priester gewijd voor ons bisdom Haarlem-Amsterdam. De eerste jaren werkte ik als parochievicaris naast een Nederlandse pastoor en in 2002 werd ik pastoor-administrator in Alkmaar Noord en later van de hele regio Alkmaar. Sinds 2002 woon en werk ik samen met mijn medebroeder priester Henry Rivas; ik ben ook heel blij dat dat zo mag blijven nu wij beiden zijn gevraagd deze nieuwe uitdaging aan te gaan in uw parochie. De afgelopen drie jaar heb ik ook een studie gevolgd en een licentiaat in Liturgie behaald waardoor ik nu ook een paar uurtjes per week les zal geven op de priester-, diaken- en catechistenopleiding van het bisdom.

Ik hoop u snel te leren kennen, samen met u de weg van het geloof te lopen en te werken aan de toekomst van onze Kerk. Het zijn in vele opzichten moeilijke tijden, ook voor de Kerk (zoals we trouwens in de geschiedenis al vaak hebben gezien) maar de Heer laat onze boot niet in de steek. Uit persoonlijke ervaring kan ik zeggen dat het Evangelie ook voor de mens van vandaag een enorme aantrekkingskracht heeft. Mensen zijn ook vandaag op zoek naar zin en geluk, naar vrede en voldoening. En dit alles vinden wij uiteindelijk niet in de wereld, namelijk niet in geld, macht en alles wat voorbijgaat. Daarom geloof ik dat, naast het koesteren en bewaren van wat wij al hebben, de Nieuwe Evangelisatie de eerste prioriteit moet zijn voor onze Kerk. Het Evangelie uitzaaien op de velden van onze moderne samenleving. Er is hoop voor de toekomst, de hoop die voortkomt uit ons geloof en waardoor wij weten dat God van ons en van elke mens houdt, ook vandaag. Als wij dit kunnen ervaren en beleven als kerkgemeenschap, dan zijn wij al bezig met evangelisatie.
In de hoop spoedig met u kennis te maken, vraag ik u alvast om een cadeau(!): bidt voor ons want wij zijn maar arme mensen.

Hartelijke groeten!
Pastoor Samuel